Według tragedii "Faust" Johanna Wolfganga von Goethe.

Wykonania odbywają się za zgoda wydawnictwa Alkor-Edition Kassel GmbH.

Historyczny Faust (łac. szczęśliwy) urodził się ok. 1480 r. w Wittemberdze. Rzekomo studiował magię w Krakowie. Prowadził życie wędrowca. Podawał się za astrologa, wywoływacza duchów, wróżbitę, cudotwórcę. Twierdził, że – w zamian na zapisaną krwią duszę - służy mu diabeł. O Fauście krążyły liczne niemieckie podania ludowe, był bohaterem teatrzyków kukiełkowych, komiczną figurą. Jego postać wcześnie zafascynowała pisarzy, m.in. Christophera Marlowe’a.

Goethe, najwybitniejszy niemiecki pisarz doby burzy i naporu, podniósł legendę faustowską do rangi wielkiego poematu filozoficznego i arcydzieła o losach całej ludzkości. Przeniósł ją z jarmarcznych folklorystycznych teatrzyków do wielkiej literatury. Nad swoim Faustem pracował niemal 60 lat. Zaczął go pisać, mając 25 lat, a skończył jako 82-dwuletni starzec. W Fauście opowiada o swych przeżyciach młodego studenta, o szacunku do profesorów, o ucztach w piwnicy Auerbacha, o miłości do córki pastora ucieleśnionej w Małgorzacie, o przyjaciołach-kpiarzach, których rysy zawarł w postaci Mefistofelesa. Goethe portretuje siebie. Podobnie jak Faust studiował prawo, sztukę, literaturę, nauki przyrodnicze, łączył wyobraźnię poetycką z dociekliwością badacza. Poszukiwał, próbował... Oto historia uczonego Fausta, żądnego szczęścia i poznania świata za wszelką cenę.

Tragedia Faust stała się inspiracją dla stworzenia innych, wybitnych dzieł. O interesującej nas kantacie dramatycznej Hectora Berlioza (1803-1869) sam kompozytor pisał tak: Uważam tę legendę za jedno z najlepszych dzieł , jakie stworzyłem ; publiczność do dziś dnia zdaje się podzielać to mniemanie.

Pierwotnie kompozytor pod wrażeniem lektury Fausta w przekładzie Gerarda de Nervala stworzył Osiem scen z Fausta op. 1. Powrócił do nich po latach, podczas podróży koncertowej Passau - Wiedeń - Praga - Wrocław - Paryż. Francuska prapremiera poniosła klęskę. Dopiero następny rok przynosi zagraniczne wykonania legendy dramatycznej i jej rozwijającej się kariery. 

Ostatecznie dzieło Berlioza podbiło Francję w 1877 roku. Jak pisał kompozytor w pierwszym francuskim wydaniu partytury: Już sam tytuł dzieła wskazuje, że nie opiera się ono na głównej idei Fausta Goethego, ponieważ w słynnym poemacie Faust zostaje uratowany. Autor Potępienia Fausta wypożyczył jedynie od Goethego pewną liczbę scen pasujących do projektu, który sobie wytyczył, scen, które zawładnęły z przemożną siłą jego talentem.

Obecnie Potępienie Fausta wykonywane jest na estradach filharmonicznych (jako opera koncertowa) i scenach teatrów operowych. To czteroczęściowe, monumentalne dzieło z rozbudowanymi partiami chóralnymi stanowi wyzwanie reżyserskie, z którym zmierzyć się mogą tylko najwięksi wizjonerzy scen operowych.